Rozdział 10 „Podwodna” wyspa

LUCY

Udało mi się obudzić dopiero po jakimś czasie. Nie wiedziałam co się stało. Wstałam i zobaczyłam, że wszyscy leżą na pokładzie nieprzytomni. Od razu się zerwałam i pobiegłam do nich. Na szczęście wszyscy byli cali. Musiałam czekać, bo dopiero po jakimś czasie zaczęli się przebudzać …

- Gdzie jesteśmy ? – zapytał Zoro

- Nie mam pojęcia … - odpowiedziałam. Zaczęłam się rozglądać i z daleka zobaczyłam wyspę – Ale tam jest wyspa….

- Gdzie? – był zdziwiony, że coś widzę w miejscu, które pokazuje

- Mam wyostrzone zmysły dzięki smoczej mocy – stwierdziłam

- O super!!! – zaczął się podniecać Luffy

- No to popłyńmy tam … - zaczęła mówić Nami, ale jej przerwałam

- To gdzie teraz wskazuje Log Pose?

- No … - popatrzyła na igiełkę i zobaczyliśmy na jej twarzy ogromne zdziwienie – To niemożliwe … pokazuje, że mamy płynąć na wprost…

- Czyli dobrze myślałam  - odparłam

- Co??? – zapytali równocześnie Usopp i Chopper

- To znaczy, że wir wciągnął nas pod ziemię, czyli popłynęliśmy w dół … - uśmiechnęłam się mrocznie. Po czym oboje schowali się za maszt przestraszeni

- To super – uśmiechnął się zadowolony Luffy – nie będę musiał już płynąć, hehe

- Tak, tak, ale jak się stąd teraz wydostaniemy … -nie dokończyłam, bo miałam dziwne wrażenie, że gdzieś widziałam tę wyspę, o tak miałam złe przeczucia

- Moja słodka Lucy-angel myśli o wszystkim, kocham cię – i zaczął iść do mnie z buziaczkiem

- Tak, więc… - cisnęłam kobieciarzem w podłogę. Zyskał ode mnie ogromnego siniaka – musimy dotrzeć na wyspę i się czegoś dowiedzieć. – reszta załogi się ze mną zgodziła.

            Dopłynęliśmy zadziwiająco szybko, ale to nie to nas zaskoczyło.

- Ta wyspa jest zarośnięta drzewami!!!! – krzyknęliśmy wszyscy równocześnie. Nic w tym niby dziwnego, ale miały one po 500 metrów wysokości i były strasznie szerokie

- Nie zdziwiłabym się gdybyśmy znaleźli tu jakieś dinozaury – odparłam

- Dobra idziemy – rozkazała Nami

- Za tobą wszędzie Nami-swan – i znowu te serduszka, to się robi denerwujące

- Przyzwyczaiłam się – powiedziała pani Nawigator

- Czy ty aby nie czytasz mi w myślach ?

- Nie, ale twoja mina mówi sama za siebie.

- To my zostajemy na statku…- zgodzili się Usopp i Chopper

- Ok., ok.

- Jestem taki głodny … - już ?

- Luffy, nawet nie zaczęliśmy iść … - jak Zoro jest zezłoszczony to jest naprawdę straszny

- Potem ci coś przygotuję . – pocieszył Sanji

            I wyruszyliśmy w głąb tajemniczego lasu. Nie musieliśmy przejść kawałka, gdy poczułam zapach pieczonego mięsa. Niestety nie tylko ja …

- MIĘSO – zapaliło się zielone światło i Luffy wystartował w stronę jedzenie

- Ej czekaj ! – pobiegł za nim Zoro

- Zgubisz się … - dołączyła do nich Robin

- Oni się na 100% zgubią – powiedziałam

- Yhmm – wszyscy kiwnęli głową. Zaczęliśmy iść w kierunku, w którym uciekli. Jacy to idioci.

- To jest … - popatrzyłyśmy na Sanjiego, jego mina była straszna. Coś się mu stało ? Może coś go ukąsiło, albo coś zobaczył ? – Najszczęśliwszy dzień w moim życiu – i zaczął się kręcić – Sam na sam z Lucy-angel i Nami-swan.

*** WYOBRAŻENIE SANJIEGO

- Ojejku pająk – krzyknęła Lucy-angel

- O nie tu jest wąż – wrzeszczy Nami-swan

- Nie bójcie się, wasz księże na białym rumaku (tu mam rumaka) uratuje was – wołam. Odrzucam pająka, zabijam węża

- Niesamowity !!! – mówi Lucy-angel

- Nasz wybawca – chwali Nami-swan. Po czym obie się tulą do mnie …

- Panie tylko spokojnie, postaram się pobyć z wami obiema, więc się nie pchajcie.

*** RZECZYWISTOŚĆ

            Sanji skulił się w kącie i ciągle powtarzał

- Tak, tak, oj nie nie, hehe – podeszłam do niego, ale ubiegła mnie Nami i walnęła go w głowę.

- A ja?  - zapytałam słodko

- Już ci go daję – po czym dosłownie mi go podała. Wzięłam zamach nogą i kopnęłam go. Przeleciał kilka metrów, powalając przy tym jedno drzewo.

- Ładnie… - powiedziała bez żadnych emocji Nami

- Dzięki… nic mu nie będzie? – zapytałam

- To potwór, zaraz się otrząśnie … - zapewniła mnie. Poszłyśmy w jego kierunku. Leżał przygnieciony gałęzią, ale jak tylko zobaczył, że idziemy, wstał.

- Nami-swan, Lucy-angel ja kocham wasz sadyzm !!!!  - krzyczał na całą wyspę

- Jeśli ktoś tu jest, to już nas usłyszał … - powiedziałam

- Na pewno…, ale to było nieuniknione z tą bandą idiotów. Chodźmy dalej.

            Nagle zobaczyłyśmy w dodali, że jedno z drzew przewaliło się. Akurat działo się to tam, gdzie miał być Luffy i reszta, oraz mięsko.

- Są tam  - powiedzieliśmy równocześnie

- Oni chyba zamierzają wykarczować las … - miałam chyba rację …

- Możliwe … Hmm? – popatrzyła w górę zdziwiona Nami, po czym jej oczy wyglądały tak jakby zobaczyły ducha

- Coś się stało ? -  zapytałam

-Patrzcie !!!- i pokazała palcem na górę. Oboje odwróciliśmy głowy i zatkało nas – Pamiętacie wulkan na tamtej wyspie? – kiwnęliśmy głową – to jego spód – znowu kiwnęliśmy – To znaczy …

- ŻE NAPRAWDĘ JESTEŚMY POD WYSPĄ !!!! – krzyknęliśmy równocześnie

„Prawdziwych przyjaciół się nie zapomina, ich cząstka pozostaje do końca w naszych sercach, jeśli nie potrafimy ich w sobie zatrzymać, to nie mamy prawa do posiadania ich. Jesteśmy wtedy pustą skorupą, która bez sensu i bez celu w życiu błąka się w poszukiwaniu szczęścia. Dlatego życie, które posiadamy jest bezcenne, a ta bezcenność przejawia się w poświęceniu, które ofiarujemy tym których kochamy ” Smocza Księga dział 9 rozdział 6 strona 784

Trzecioosobowy narrator

 W tym samym czasie …

- Panie Szermierzu, zaczekaj bo się zgubisz … - zawołała Robin

- Ja???- zapytał zdziwiony. Kobieta westchnęła.

- Chodźmy poszukać Luffyego

- Jasne, a jak go znajdę poszatkuję go jak sałatę – powiedział zaciskając pięść Zoro

- Myślałam, że sałatę szatkuje zazwyczaj pan Kucharz

- no,,, eee – nie mógł się wysłowić – Co to jest?- zapytał pokazując na kamienną ścianę. Robin podeszła do niej, zaczęła odgarniać mech i czytać wyryte napisy. Zoro cierpliwie czekał na jej odpowiedź

- Długo jeszcze ? – wytrzymał tylko minutę

- Już chwilkę … Według tych zapisków jest to Wyspa Boga Słońca

- No tak, dużo tu Słońca dociera, szczególnie, że jesteśmy pod ziemią i … - nie dokończył, bo wyrosły mu karku ręce i zatkały mu usta.

- Kiedyś znajdowała się na powierzchni, ale przez ogromną erupcję wulkanu, zapadła się. Tubylcy wierzyli w moc Boga Ognia, ale … zamazane. Nic więcej tu nie ma … Hmmm

- Co się stało? – zapytał zdziwiony Zoro

- Ktoś nie chciał by ktokolwiek dowiedział się o Bogu Ognia… Interesujące …

- Interesująco to będzie, jak znajdziemy tego idiotę !!!!

- A tak, już idziemy ...

- O NIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  - usłyszeli wrzask Luffyego. Od razu pobiegli w jego stronę. To co zobaczyli bardzo ich zszokowało. Kapitan siedział i płakał – Tu nie ma żadnego mięska … - popatrzył na nich słodkimi oczkami. Robin tylko się zaśmiała, natomiast Zoro …

- Ty mały …!!!! Ja cię zaraz pokroję !!!! – i zaczął iść na niego z mieczami.

LUCY

- Ej wszyscy !!!! – krzyknęłam

- O cześć … - powiedział Zoro

- Cześć – Luffy leżał na ziemi cały posiniaczony

- Co zrobiłeś ? – zapytałam

- Tu nie ma mięska… - i znowu się rozpłakał

- Zaraz coś znajdziemy, ale musimy wam coś powiedzieć…

- My też mamy dla was informacje – a więc Robin coś znalazła

- Widzicie, ten ciemny kształt – pokazałam palcem na „wulkan ” – jest to część wulkanu, który widzieliśmy na tamtej wyspie

- To wszystko wyjaśnia … - a jednak coś odkryli – Zoro znalazł fragment budowli. Były na nim zapisane informacje o wyspie. Kiedyś istniała na powierzchni i była to Wyspa Boga Słońca. Nie ma wiele na ten temat, ale jeszcze pojawia się informacja o Bogu Ognia.

- A, słyszałem o nim … - odezwał się Luffy

- A słyszał o nim – powiedzieliśmy równocześnie … - Słyszałeś ????

- Tak, kiedy wybuchł pożar, ludzie z miasta krzyczeli, że to kara od Boga Ognia.- niesamowite … może jednak on nie jest totalnym idiotą

- O patrzcie – pokazał na drzewo. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy motyla – Jaki ładny  … - Cofam to co pomyślałam. Tak jak reszta zaczęliśmy iść w kierunku statku, gdy nagle… - Chciałbym się na takim przejechać … - stanęliśmy i powoli się przekręcaliśmy

- Na motylu nie można jechać … - powiedziałam

- No, raczej nie … - potwierdził Sanji

- To co on tam zobaczył …? –zapytał Zoro. Powoli popatrzyliśmy jeszcze raz w kierunku drzewa …

- TYRANOZAUR!!!!!!!!! – krzyknęliśmy równocześnie – UCIEKAĆ!!!!! – złapaliśmy Luffyego za rękę i pociągnęliśmy za sobą, chociaż na początku się tylko rozciągał. Biegliśmy ile tylko mieliśmy sił w nogach, a Kapitan tylko się śmiał. Później go zabiję …

- Czyli miałaś rację … - powiedziała Nami

- I jakoś się nie cieszę z tego powodu – musiałam mieć w tedy żałosną minę

- I jeszcze ten idiota, ma z tego radochę… - Zoro też by go chętnie zabił

- On najchętniej by go przyjął jako członka załogi – zażartowałam sobie, ale chyba ktoś wziął to sobie do serca, bo nagle głowa Luffyego pojawiła się przede mną.

- To genialny pomysł .- powiedział zadowolony. Dosłownie, wszyscy zamarli … - Ej płyniesz z nami ? – zapytał dinozaura …

- Agrrr – ryknął dinozaur

- Chyba z nami nie pójdzie – powiedziałam, żeby uratować sytuację

- Czy przypadkiem to nie jest gad ??? – zapytał Zoro. Popatrzyliśmy się na niego

- Tak, a co kaktusie ? – zapytał Sanji

- Zamknij się zakręcona brewko!!! – krzyknął Zoro – Skoro to gad, to ta jaszczurka może z nim porozmawiać …

- Jeśli masz mnie na myśli śpiąca królewno, to wiedz, że już nie żyjesz!!! – biegłam pokazując zaciśnięte pięści w jego stronę

- A co ? To nie jest twoja daleka rodzina ??? – zapytał. Znowu wszyscy zamarli …

- Jakby pomyśleć, to ma trochę racji … - zaczęła mówić Nami

- Zamknijcie się!!!! Jeszcze słowo i nie żyjecie!!!! - krzyczałam

- Chociaż spróbuj, nie możemy biec w nieskończoność . – stwierdziła Robin. Niechętnie, ale odwróciłam głowę w stronę tyranozaura

- Przepraszam, ale możesz nas nie gonić … - poprosiłam ładnie. Na te słowa zatrzymał się.

- Agrr, agrr - „A witaj, nie spodziewałem się, że trafię tu na wymarłego krewniaka” chyba tylko ja to usłyszałam i na całe szczęście

- Czy ja wyglądam na wymarłą ???!!!! To ty tu jesteś uznawany za gatunek wymarły !!!! – krzyknęłam do niego

- Agrr Agrr – „Rozumiem i przepraszam za moje zachowanie. Za to zapraszam na kolację. Oczywiście twoi przyjaciele nie będą daniem głównym”

- Zaprasza nas na kolację i  mówi, że nie będziecie daniem głównym – powtórzyłam „słowa” zwierzęcia

- Powiedz ni…- zaczęli mówić

- To idziemy!!! – krzyknął Luffy

- Tylko reszta naszych towarzyszy jest na statku – powiedziałam do „krewniaka”

- Agrr, agrr – „Nic nie szkodzi, pójdziemy do nich…” uśmiechnęłam się do niego. Był nawet miły. Nagle złapał mnie, a raczej moją sukienkę, w zęby. Wszyscy się wystraszyli, ale tyranozaur tylko mnie położył na swój grzbiet – Agrr, agrr – „Będzie ci wygodniej …”

- Dzięki. – i znowu się uśmiechnęłam do niego – Pojadę na nim.

            I zaczęliśmy biec do Usoppa i Choppera…

„Ludzkie serca są kruche, dlatego najmniejsze rany mogą przynieść ogromne szkody. Najmniejsze rany zadają przyjaciele, jednak o nich się pamięta do końca. Jeśli nieprzyjaciel zrobi ci ogromną szramę, szukasz pocieszenia u przyjaciół.  ” Smocza Księga dział 4  rozdział 6 strona 264

MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ PODOBA ROZDZIAŁ :) CZEKAM NA KOMENTARZE