Rozdział 30 - Moja czy twoja opowieść

OPOWIADANIE EDOLUCY

Taka moja uwaga, że piszę w trzeciej osobie J A i zawiera okrutne opisy, więc nie dajesz rady czytać, nie rób tego, nieodpowiednie fragmenty zaznaczę czerwoną kreską J Czyli początek i koniec brutalnych fragmentów.

            Wydaje się, że gorzej już być nie może jak urodzić się w biednej rodzinie, w której codziennością była walka o przetrwanie, kradzież chleba czy płacz spowodowany wyjściem matki do „wujków”. A jednak, myśląc, że przeżyło się już najgorsze okazuje się, że następny dzień może przynieść jeszcze więcej cierpienia, bólu i smutku. 07.07.X777 był dniem dla Lucy Heartfilii gorszym niż najgłębsze czeluści piekła i najdziksze zakątki Edolasu. W jednej chwili cały świat zamienił się w jedno wielkie zbiegowisko mroku i ciemności, rzez które nie mogły przejść żadne promienie słoneczne. Przerażeni ludzie uciekali w nicość, nie wiedzieli co mają robić. Najbogatsi ukryli się w specjalnych wykopach, a biednych pozostawiono samych sobie. Każdy z tych brudnych, obdartych, wychudzonych ludzi biegł w poszukiwaniu ratunku, zostawiając wszystko za sobą … dobytek, żywność i dzieci, które zostawiono na pastwę losu. Lucy Heartfilia była sama… Zrozpaczona schowała się w ruinach jakiegoś starego budynku, ale nawet to nie dało jej schronienia. Szukali ich … tych, którzy mają moc by ich wykorzystać, do planów, które miał Czarny Mag.

- Tutaj wyczuwam ogromną magiczną moc ! – krzyknął jeden z rycerzy odzianych w czarne jak mrok zbroje, w zakrytych twarzach i mieczach ogromnych wielkości. Podchodzili do Lucy, która z coraz większego przerażenia zaczęła płakać. Kiedy zauważyła, że są już blisko niej, nie widziała nawet kropli nadziei. Jeden z nich nagle chwycił ją za rękę i pociągną za sobą. Puścił ją dopiero, a raczej rzucił, gdy dotarli do ogromnego skupiska dzieci. Niektórzy byli w wieku Lucy, inni młodsi, ale byli też tam starsi. Wszyscy stali przerażeni, z oczu można było wyczytać wszystkie emocje jakie targały każdą osobą.

- Wchodźcie do środka ! – zarządził jakiś mężczyzna, jednak nie żołnierz. Gdyż nawet jego ubiór sugerował, że należy on do arystokracji, a nie do jakiś niższych sfer, ale nawet nie będąc jednych z tych morderców budził strach w każdej napotkanej osobie. Każde dziecko posłusznie skierowało się do wagonów, które miały ich zawieść w niewiadome. Nikt im nie powiedział gdzie, po co, dlaczego, czy wrócą … ale pytanie do kogo mają wrócić? Wszystkie nosiły zniszczone ubrania, ich delikatne rączki mogły się rozsypać przy jednym, niebezpiecznym ruchu, gdyż wyglądały na tak suche i kruche. Wszystkie należały do tych najniższych sfer. Dlatego nikt za nimi nie będzie tęsknić … nikt nie będzie ich szukał … nikt nie będzie się o nie upominał.

            _Podróż była w okropnych warunkach. Do pomieszczeń, gdzie powinno się znajdować po 10 osób, najczęściej pchano po 20-30 osób. Jako jedzenie dostawały nędzny bochenek chleba, który miał im starczyć na cały dzień drogi. W dzień były upały, a nocy mrozy. Zmiana klimatu dotkliwie dała się odczuć. Nie było toalety, tylko nędzne zardzewiałe wiadro, którego nawet się nie dało opróżnić, było to jedynie możliwie przy postoju, który był raz dziennie. Dzieci, te młodsze i słabsze umierały powoli … w bolesnych agoniach szukały śmierci, której nie potrafiły znaleźć. Ich ciała były po prostu wyrzucane do rzek, jezior, czy po prostu zostawiane w lesie. Starsze dziewczynki miały coraz mniej nadziei, że dotrą do miejsca docelowego. Każdego dnia była zabierana jedna i nie wracała, jednak dzieci, które były najbliżej kabin rycerzy i arystokracji słyszały przeraźliwy krzyk dziewczyn, ich prośby by przestali i jęk, wykrzyki radości osób, które bawiły się dziewczynkami, które powinny się jeszcze bawić lalkami, a nie być traktowane jak … prostytutki. Lucy miała szczęście … była za młoda, więc jej nie chcieli, miała dużą moc, więc dostała więcej chleba, była w wagonie, w którym było tylko pięcioro dzieci … bo reszta umarła. Jednak dziewczyna pomimo tych „udogodnień”, nigdy z nich nie korzystała. Zawsze oddała 3\4 swojej porcji tym, którzy najbardziej potrzebowali posiłku. W tej niewielkiej grupie osób, były aż dwie takie. Jedna z nich sześcioletnie Anabelle, której nie dawano dużych szans, że przeżyje najbliższy tydzień. Drugim dzieckiem był bezimienny chłopak, który cierpiał na nieznaną chorobę, wszyscy sądzili, że jego dni skończą się w ciągu najbliższych dwóch godzin. Pozostała trójka była starsza od Lucy, dziewczyna lat 15. Wszyscy ją nazywali po prostu Kiki, nie chciała się przyznać, jak naprawdę się nazwa, więc po prostu tak na nią wołali. Drugą osobą był mężczyzna imieniem Loki, miał wtedy ok. 17 lat, a trzecią osobą była dziewczynka –Luise, która  niedawno skończyła swoje dwunaste urodziny… _

- Czy ja umrę ? – zapytał się bezimienny chłopiec, który kończył swoją agonię … któremu zostały minuty życia, a może nawet mniej.

- W moim sercu zawsze będziesz żywy ! – próbowała pocieszyć go Lucy, ale co mogła zrobić … jedyną rzeczą, którą w tamtej chwili potrafiła zrobić, to podnieść tak lekkiego chłopczyka, przytulić goi szepnąć do ucha – Kocham cię …

- Ja też cię kocham siostrzyczko. Dziękuję, że … - płakał… i płakał … i płakał… - że chociaż raz w całym moim życiu mogłem usłyszeć te słowa !!!!!!!! – krzyknął. Jednak chwilę potem zaczął się dusić, kaszleć, tchu mu zaczęło brakować, a oczy robiły się coraz bardziej szkliste, a usta coraz bardziej sine. Powoli konał w ramionach dziewczynki, którą dopiero co poznał. Kiki po prostu odwróciła się, ale reszta patrzyła się i płakała. Zanim chłopak oddał ostatni oddech usłyszał :

- Kochamy cię braciszku – powiedzieli wszyscy równocześnie. Skonał, ale z delikatnych uśmieszkiem na twarzy.

- A więc skończyły się jego cierpienia … -Lucy była smutna, ale wiedziała, że właśnie skończyły się jego wszystkie bóle, cierpienia, że będzie mógł odpocząć w spokoju. Dziewczyna wzięła i wyrwała kilka włosów z jego głowy i przywiązała do palca. – „Obiecuję, że dowiozę cię tam, gdzie jest najpiękniejszy wschód słońca” – obiecała sobie dziewczyna, przypominając ich pierwszą rozmowę i piękne zdaje dziecka …

„Czyż najpiękniejszą rzeczą na świecie, nie jest po prostu zobaczyć tak zwyczajną rzecz, jak na przykład wschodzące Słońce? ”

           

            _Jego ciało leżało obok nich przez najbliższe pięć godzin, dopiero przy postoje zabrali je i wyrzucili do lasu. W tym samym też czasie zwrócili się do Kiki

- Teraz ty … hehe, mam nadzieję, że jesteś dziewicą – podszedł do niej i odgarną jej włosy – lubię takie… - szarpnął ją za rękę i na oczach Lucy, Lokiego i Anabelle wziął ją … brutalnie, okrutnie, bez żadnych zahamowań. Teraz dopiero wszyscy zrozumieli dlaczego się nie odzywała … po prostu wiedziała. Kiedy skończył, chwycił ją i pociągnął do kolegów. To ostatnie spojrzenie utkwiło w pamięci Lucy bardzo dokładnie … te łzy, te oczy i ten uśmiech, którego jeszcze wtedy nie rozumiała… _

Obecne fragmenty dedykuję Polakom zsyłanych na Syberię

Nie byłam, nie widziałam, ale słyszałam, należy pamiętać, nawet kiedy inni nie pamiętają

            Kilka godzin później Lucy zrozumiała co znaczył ten uśmiech… Dojechaliśmy. Ale gdzie? Wszystkie dzieci zaczęły się rozglądać, by ocenić miejsce do którego je przywieziono, ale jedyną rzeczą jaką zobaczyły były ogromne, żelazne wrota, prowadzące do nieznanego miejsca. Lucy jednak nie interesowała się miejscem, a ilością osób, którym udało się dotrzeć do wyznaczonego celu. Wsiadając można było naliczyć prawie pół tysiąca dzieci, a obecnie, nawet najgłupsza osoba zdołałaby policzyć… z każdego wagonu wysiadały po dwie, trzy osoby, kiedy wsiadało po 20-30, ostatnie były natomiast puste.

- RUSZAĆ SIĘ! – nakazał arystokrata, prowadząc wszystkich wgłęb tunelu, który znajdował się zaraz za bramą. Szli przez niego kilka minut i zaraz dotarli do miejsca, które wyglądało jak stanowisko do kontroli biletów.. Dzieciom nakazano ustawić się w jednym rzędzie przed nim i podchodzić pojedynczo. Pierwsza dziewczynka, została przebadana i wpuszczona dalej, jednak druga prawie kobieta, kiedy na nią tylko spojrzeli, kazali ustawić się po ścianą, plecami do nich. Padł strzał, martwe zwłoki powleczono gdzieś w głąb, najprawdopodobniej je spalono, albo po prostu wrzucono do ścieków. I tak było z kolejnymi … Lucy przeszła „badania” pozytywnie, ale nie wiedziała czy ma się cieszyć się z tego powodu, gdyż ci martwi przynajmniej zakończyli swój marny i okrutny żywot, a ona nadal musiała kroczyć ścieżką niepewności i tajemnicy.

„Zastanawiając się nad istotą życia, nie zdajemy sobie sprawy z tego, że tajemnica dnia jutrzejszego jest najpiękniejszą rzeczą na świecie, gdyż nie wiemy co nas może czekać, możemy mieć jedynie… nadzieję.”

            Wszystko się zakończyło praktycznie tak szybko jak zaczęło. Rozglądając się tym razem, okazało się, że zostało tylko dziesięcioro dzieci. Prowadzone były jak krowy na ubój, z wyrytymi pieczęciami niewolnictwa, zakute w łańcuchy i nie mające żadnych nadziei. Lucy także nie pominięto, szarpnięto jej rękę i wypalono gorącym żeliwem znamię, które będzie musiała nosić do końca życia NUMER 6583. Dalsza egzystencja nie miała żadnego sensu. Umieszczona sama w klitce, bez okien, z postawionym w kącie drewnianym łóżkiem i jakimś wiadrem… Każdy dzień był wspomnieniem ogromnych cierpień i tortur jakimi była poddawana dziewczyna. Oprawcy chcieli mocy, chcieli siły, zapomnieli, że krzywdzą, zabijają i niszczą.

Poranne zastrzyki, pigułka na śniadanie, próby wytrzymałości na rozgrzanych do czerwoności kamieniach, czy metalowych drutach…, południowe ćwiczenia, znowu zastrzyki, walki między rówieśnikami, kolacja w postaci kawałka chleba, ćwiczenia, ćwiczenia i ćwiczenia i trzygodzinny sen. Tak wyglądał cały dzień, przez całe trzy lata, nieustannie … do pewnego momentu, który zmienił całe jej życie.

15 lipca X780 – Lucy mając wtedy już szesnaście lat, była głównodowodzącą oddziałów Czarnego Maga. Podczas eksperymentów jej moc przerosła najśmielsze oczekiwania. Pan potworów i morderców dał jej szansę, którą wykorzystała. A co miała robić ? Zostać kolejną zabawką w rękach rycerzy i magnatów? Teraz budząc strach i respekt nikt nie warzył się jej podskoczyć, nikt nawet nie śmiał jej tknął. Znana jako Ognisty Smok, była szanowana przez wszystkich. Dlatego tego dnia…

Dzień był taki jak zawsze, dla Lucy nie było żadnej różnicy pomiędzy tym, a poprzednim. Jednak patrząc na drogę prowadzącą prosto do twierdzy (obecnie znajdowała się w Twierdzy De’laru, gdzie siedzibę miał Czarny Mag), zobaczyła, że w ich stronę zbliża się grupka ludzi.

- MACIE NATYCHMIAST ODDAĆ WENDY!!!!!!!!!!! – krzyknął chłopak o różowych włosach. Lucy zaczęła dokładnie mu się przyglądać. Nie słuchała nawet co krzyczy, chciała tylko przejechać wzrokiem od dołu do góry. Gdy jednak kilkoro ludzi, którzy z nim byli rozwaliło główną bramę, dziewczyna musiała zareagować. Pobiegła szybko do głównej Sali, gdzie czekali przygotowani do walki magowie.

- CO TU ROBICIE?! – krzyknęła

- O Pani, oni chcą zabrać tą niebieskowłosą, którą zabraliśmy dzisiaj z rana – wyjaśnił jej jeden z żołnierzy

- Macie ją natychmiast oddać ! – wrzasnął z żarem w oczach różowowłosy chłopak

- Jak masz na imię ? – zapytała Lucy

- Nie wiesz, że należy samemu się pierwsze przedstawić ?!  - pomimo tego, że na nią krzyczał w kilku momentach mogło się dziwnie wydawać, że słowa nie chcą mu przejść przez gardło.

- Jestem Lucy Heartfilia, Głównodowodzący oddziału Czarnego Maga – odpowiedziała dziewczyna

- Cholerny Czarny Mag, nie może mieć jakiegoś normalnego imienia ?! Phi … mam na imię Natsu Dragneel, następca królestwa Fairy Tail, Ognisty Feniks.

- Hahaha – zaczęła się cicho śmiać Lucy

- Co cię tak bawi ?

- Nic, ale jakoś, cię polubiłam … Może zawrzyjmy umowę ? Pokonaj mnie, to zwrócę ci dziewczynkę, przegrasz … zostajesz z nami … - propozycja była niecodzienna, nietypowa, ale jaką inną decyzję mógł podjąć chłopak…

- Zgadzam się, ale jak mam ci wierzyć, że zwrócisz ją ?!

- Nie możesz mi wierzyć, ale to jedyny sposób na odzyskanie jej. Bo jakoś nie wierzę, że uda wam się przedrzeć przez trzynaście warstw twierdzy, pokonać około 5000 strażników z czego 100, to wykwalifikowani magowie i rycerze, którzy wręcz są specjalistami w … zabijaniu. A nawet, gdyby wam się to udało, to jaką cenę musielibyście zapłacić …

- Nie rób tego Natsu ! – krzyknęła Lisanna ?

- Muszę to zrobić … - odpowiedział spokojnie.

- Ty debilu jeśli zginiesz to ci nie wybaczymy ! – wrzasnęła Mirajene

- Natsu, proszę sprowadź Wendy z powrotem! – krzyknęli wszyscy równocześnie, widząc, że chłopaka w tej chwili nic nie zatrzyma.

- Pani mamy ich zabić? – szepnął jeden ze strażników do ucha Lucy

- Zamknij się gnido ! – zawarczała na niego – Zachowałam jeszcze resztki honoru, więc jak przegram do macie ich wypuścić z dziewczynką, bo jak nie to wierzcie mi piekło nie zna tortur jakie na was spadną!!! – wszyscy odsunęli się do tyłu wystraszeni krzykiem kobiety.

- To jak walczymy ? – zapytał się Natsu wkładając ręce do kieszeni.

- Widzę, że kultura u ciebie jest na poziomie przedszkolaka …

- Może i tak, ale kultura jaką posiadam pozwala mi na zezwolenie tobie rozpoczęcia pojedynku… Lu-cy…

- Phi.- prychnęła – Ty mnie chyba nie doceniasz?!

- Nie mam zamiaru przegrasz z tworem tego potwora, który …

- ZAMKNIJ SIĘ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – wrzasnęła rozsyłając po całej sali ogromną ilość energii, powodując utracenie równowagi u słabszych ludzi. – CO TY MOŻESZ O MNIE WIEDZIEĆ?!

- Wiem tyle, że jesteś mordercą, takim samym jak oni …

- Ty świnio ! – rzuciła się na niego wyjmując z pochwy swój miecz – Tytan Blood. Zamachnęła się i trafiła prosto w szyję chłopaka. Krew trysnęła po całej powierzchni. Niektórzy zaczęli krzyczeć, a inni bić brawa.- Jeśli to tyle co miałeś zamiar mi pokazać, to wiec, że właśnie zaprzepaściłeś dwa życia… - powiedziała spokojnym głosem odkładając zakrwawiony miecz na miejsce.

- Zabawne … - usłyszała za sobą, odwróciła się nie mogąc uwierzyć w to co usłyszała. Natsu wstawał, płomienie płynęły po jego ciele gojąc każdą ranę. – Zabawne … - powtórzył. Lucy zaczęła się cofać … po raz pierwszy w całym swoim nędznym życiu poczuła taki strach. – Właśnie chciałem powiedzieć to samo. Po co tracić dwa życia, jeśli można je zatrzymać. Lucy … - odwrócił się w jej stronę, patrząc posępnym wzrokiem – Obiecuję, że ciebie też uratuję.

- Kim … czym ty jesteś ?! – zapytała nie rozumiejąc na początku tego co chciał jej przekazać Natsu. – Ale, co ?! Ty durniu, mnie nie trzeba ratować!

- Cztery siniaki na nogach, dwie rany na brzuchu, ledwo zrośnięta kość łokciowa, liczne blizny … mam dalej wymieniać ? – skrzyżował ręce na piersi cały czas patrząc prosto w oczy dziewczyny. Nic nie mówiła … Nie wiedziała co ma powiedzieć.

- Zwycięstwo, Natsu ma w małym paluszku … - powiedziała dumnie Lisanna ?

- Nie bądź taka pewna … - skarciła ją Mirajene – Patrz.

- Hahahahahaa- zaczęła się śmiać … złowrogo śmiać. Przerażenie jakie wywołała, sięgnęło teraz zenitu. – BAKA! No i co z tego, że mam takie małe ranki, to nic w porównaniu z tym, co było trzy czy dwa lata temu !  Jeśli sądzisz, że tym sposobem unikniesz ze mną walki to się grubo myślisz! – szybkim ruchem znalazła się obok Natsu i zamachnęła się nogą by uderzyć go prosto w głowę. Zatrzymał cios jedną ręką.

- Jesteś silna, ale tylko fizycznie. Prawdziwa siła pochodzi z wolności, miłości, przyjaźni, poczucia własnej wartości i byciu tym kim się chcę, a nie niewolnikiem. – powiedział jej i zaraz zadał jej cios prosto w brzuch, nie udało jej się go zablokować i poleciała prosto na kolumnę, rozwalając ją. 

- Myślisz, że wszystko o mnie wiesz?! Myślisz, że przyjęłam te łańcuchy  niewolnictwa z własnej woli?! – wstała i pobiegła do niego, zadając cios w bark. Nie robiło to mu wielkiej różnicy, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Co jest ?! Nie możesz walczyć, jesteś słaba?!

- JA NIE JESTEM SŁABA! – krzyknęła wyrywając się z uścisku. Podskoczyła do góry, podniosła miecz i wykonując nim krąg w powietrzu rzekła : - Pierwsza pieśń ognia – Armagedon ! – ogromna kula ognia poleciała w stronę Natsu, uderzając prosto w miejsce w którym stał. Uśmiechnięta Lucy myślała, że trafiła. Dopiero gdy zobaczyła jego twarz przy swojej, zrozumiała, że nic mu nie zrobiła. – Czemu?

- Bo chcę ci pomóc… Wiesz, że ogień nic mi nie zrobi … Jam jest Feniks.- wiedziała kim on jest bardzo dokładnie. Chciała walczyć, ale zarazem coś jej nie pozwalało…

- ZAMKNJ SIĘ ! Walcz ze mną na poważnie !

 - Jak chcesz … - odpowiedział. Ciosy spadały z nieba, jak nieznane gromy. Każdy z nich walczył, tak mocno jak tylko potrafił. Lucy odzyskała pewność, a Natsu coraz bardziej zaczął ją tracić. Nie spodziewał się, że ona może być tak silna. Waliła pięściami, nogami, tak mocno jak tylko potrafiła. Niektóre ciosy udało mu się zatrzymać, ale inne były po prostu za szybko.  Tak szybko, że nie miał czasu nawet się zregenerować.  Zaczął ciężko oddychać, jednak zauważył, że dziewczyna też nie jest w pełni sił. Udawała silną, ale to była tylko gra. Trzynaście ognistych zaklęć użytych na niej, musiało zrobić swoje. Natsu chciał wykorzystać sytuacje i szybko do niej podbiegł zadając ognisty cios w brzuch. Niespodziewająca się ataku dziewczyna wypluta z ust krew, brodą zawiesiła się na barku Natsu i powiedziała:

- Cholera przegrałam …

- Pójdź z nami. – zaproponował jej. Wciąż lewitowali w powietrzu, więc nikt nie mógł usłyszeć o czym rozmawiają.

- Wolę zginąć niż to zrobić ! – syknęła mu do ucha i zaraz zamachnęła się by uderzyć ognistą pięścią prosto w pierś chłopaka, jednak zanim ręka dotarła ogień zgasł.

- Twoja magia opiera się na przesyłaniu energii do miecza i używaniu jej jak tylko ci się podoba, nawet poprzez korzystanie z różnych żywiołów. Ale wszystko ma swój limit.

 - Dlaczego … ? – zapytała, jednak w tym pytaniu Natsu coś zauważył …  - Dlaczego nie mogę z tobą wygrać?! – zapytała się … ze łzami w oczach. Po raz kolejny próbowała go zaatakować, ale bezskutecznie.

- Ależ pokonałaś, też nie mam już mocy – powiedział z radosną buźką. W tamtej chwili zaczęli spadać na ziemię, bardzo powoli i bardzo długo.

- Przegrałam ! Nie jestem nic warta! – krzyczała

- LUDZKIE ŻYCIE JEST BEZCENNE, NIE WARTO GO MARNOWAC W TAKI SPOSÓB ! – krzyczał na nią. Głośno i wyraźnie ale musiał … musiał to zrobić

- TY NIC NIE ROZUMIESZ, NIE MAM NAWET DOMU !

- MOŻEMY CI GO DAĆ !

- NIGDY MI NIE ZAUFACIE, JESTEM MORDERCĄ.

- JA CI UFAM

- PRZESZŁOŚCI SIĘ NIE DA ZMIENIĆ, JESTEM JAKA JESTEM. JESTEM NIC NIE WARTĄ KUPĄ MIĘCHA !

- ZAMKNIJ SIĘ! TO, ŻE ONI CO TO WMÓWILI, TO NIE ZNACZY, ŻE TAK JEST NAPRAWDĘ. ZYJ ! ŻYJ! ŻYJ! NIGDY NIE WIESZ CO BĘDZIE JUTRO ! – spadli prosto na ziemię. Rozległ się ogromny huk. Wszyscy patrzyli z przerażeniem na rozwój sytuacji. Natsu wstał i podszedł do leżącej Lucy. Podał jej rękę, mając twarz rozpromienioną w najpiękniejszym uśmiechu, jaki mogła dziewczyna kiedykolwiek zobaczyć.- Żyj … Lucy. – chwyciła go za dłoń. Można by powiedzieć, że to był tylko zbieg nie fortunnych zdarzeń, jednak widząc to co się stało, wszyscy mogli pomyśleć tylko o jednym … przeznaczenie. Ich usta złączyły się w delikatnym pocałunku. Oboje zaróżowieni odskoczyli od siebie.

- Przepraszam – powiedzieli równocześnie

- Pani, mamy go zabić?! – zapytał jeden rycerzy

- Mówiłam … - rzekła, ze spuszczoną do dołu głową – Jak przegram wypuścicie dziewczynkę, tak więc oddajcie ją… - upadła na kolana i zaczęła płakać. Wszyscy patrzyli na nią zszokowani. Nie wiedząc co mają zrobić. Dopiero po chwili jeden ze strażników poszedł by przyprowadzić więźnia. Gdy wrócił rozkuł Wendy. Ta od razu pobiegła w stronę Natsu, rzucając mu się na szyję i dziękując co chwilę za ratunek.

- Natsu, chodźmy … - odezwała się Mirajene

- Weź ją – podał Wendy kobiecie i zaczął iść w stronę Lucy. Gdy był blisko niej podał jej rękę. – Obiecałem, że ciebie też uratuję. – ręką pogładził jej policzek i spojrzał prosto w oczy. Dziewczyna nie wiedziała co ma powiedzieć. Zaczęła lekko otwierać usta, ale słowa nie chciały przejść przez gardło. – Idziesz?

- … TAK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Kończąc swoją opowieść EdoLucy dopiła pozostałą w filiżance herbatę.

- I widzę, że wszystko się dobrze skończyło ? – odezwała się po pewnym czasie Lucy

- Tak, ale to był bardzo długi proces. Wiesz … nie każdy się zgadzał z Natsu, ale po pewnym czasie wszyscy się do mnie przekonali, a przynajmniej mnie nie dręczyli. Jednak to nie było najzabawniejsze. Ten idiota zakochał się we mnie, a ja tego nie zauważyłam. Dopiero  po około roku zaczęłam odpowiadać na jego zaloty. Tak… ciężko miał ze mną. Na szczęście po dwóch latach pobraliśmy się. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu, a teraz sama widzisz… mamy dziecko. Proszę cię – złapała Lucy za ręce – Na nic nie czekaj, życie jest krótsze niż się wydaje, myślimy, że jest na wszystko jeszcze czas, a w rzeczywistości możemy zginąć nawet za chwilę. Nie czekaj. Jeśli cokolwiek czujesz do ziemskiego Natsu, to mu to powiedz. Może i masz dopiero dziewiętnaście lat, ale już jesteś pełnoletnia ! Zdecyduj się póki masz czas !

- Dobrze – odpowiedziała szybko i krótko Lucy.

- A teraz  ty opowiadaj ! – krzyknęła szczęśliwa EdoLucy

- Ale… co …? – zapytała już zarumieniona Lucy, która udawała, że nie wie o co chodzi.

- Oj co ? No oczywiście twoją historię, jak spotkaliście się z Natsu !

- Ale skończyła już się herbata … - Lucy jednak nie znała siły swojej odpowiedniczki z Edolas.

- Zaraz przygotuję, masz rację trzeba czymś przepłukać gardło. Tylko poproszę wszystko ze szczegółami ! A i zapomniałam … - zatrzymała się kiedy już miała wyjść z pokoju, by zrobić herbatkę.

- O czym ? – niepotrzebnie dopytała się Lucy

_- Natsu, mój, w łóżku jest cudowny, podczas naszego pierwszego razu, praktycznie mnie nic nie bolało, a jakie świetne rzeczy potrafi robić języczkiem … Ahhh – z podniecenia przeszły się drgawki po całym ciele.

- ZAMKNIJ SIĘ! – krzyknęli Lucy, po czym rzuciła czymś w nią. – „Ciekawe czy Natsu też jest dobry … Cholera o czym ja myślę? Lucy myśl o szerokim, błękitnym morzu, a nie o rozmiarze członka Natsu. Co ? Dobrze, że nikt nie czyta mi w myślach… ” – pomyślała Lucy…

- Już jestem … J - powiedziała śpiewająco EdoLucy

- Już jestem martwa … - odpowiedziała sama sobie Lucy również śpiewająco.

- No to opowiadaj …

***

WAŻNA INFORMACJA ! CZYTAJCIE SPIS TREŚCI JEST TAM NAPISANE ILE NAPISAŁAM ROZDZIAŁU, BO TERAZ NIE BĘDZIE CO TYDZIEŃ, LICZBA ROZDZIAŁÓW BĘDZIE ZALEŻNA OD CZASU JAKI BĘDĘ MIAŁA :)